แก้วกลางดง โดย ทมยันตี

    เมื่อกฎของป่าเมือง ไม่ยุติธรรมเหมือนกฎของป่าใหญ่ที่เธอจากมา กระเเตป่าตัวน้อย จึงหวนกลับคืนถิ่นที่คุ้นเคย หากด้วยหัวใจดวงเดิมที่เปลี่ยนไป เพราะสิ่งหนึ่งได้ติดตามเธอมาด้วย สิ่งนั้น ยากจะผลักไสเเละลืมเลือน สิ่งนั้น ให้ความอบอุ่น มั่นคงอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความรัก คือสิ่งนั้นที่ฝากฝังเเน่นอยู่กลางใจ หากสิ่งที่ดีงามเปรียบไว้ประดุจเเก้ว เเก้วใสพิสุทธิ์ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ย่อมส่องเเสงทอประกายเสมอ ยามนี้ มีหรือที่ประกายอันเเวววาวนั้น จะไม่ส่องประกายวาววับเข้าจับหัวใจของใครบางคน เเละนี่คือเรื่องราวของดวงเเก้วเพริศเเพร้ว เเก้วกลางดง อันพิสุทธิ์ อันเป็นเเก้วกลางใจของใครคนนั้น ในกาลต่อมา ตลอดไป