ประทีปอธิษฐาน ศรีฟ้า ลดาวัลย์ ๒ เล่มจบ

หากความเกลียดชังเหมือนไฟที่กำลังมอดดับ อุปาทานที่ยึดมั่นต่อความเจ็บปวดในอดีตก็เหมือนเชื้อเพลิงทีเติมไฟให้ลุกอยู่เสมอ

ความรู้สึกอันแท้จริงที่มีต่อเขา ซึ่งเธอเอาความเกลียดชังเป็นรั้วกั้นไว้ เอาทิฐิและอุปาทานเป็นกุญแจปิดตาย บัดนี้ทั้งรั้ัวและกุญแจ

ถูกทำลายลงจนสิ้น แต่กลับมีกำแพงมหึมามากั้นไว้แทน กำแพงนั้นคือศีลธรรมประเพณี

ความสุขของคนทั้งสอง ดุจดั่งดอกกุหลาบที่เริ่มบาน สวยงามหอมหวานอยู่เพียงชั่วขณะ แล้วกลีบอันแบบบางก็เริ่มโรยรา

หรือว่า... ความรักที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรม มักจะวางอยู่บนความเปราะบาง และหวั่นกลัวต่ออนาคตข้างหน้าอย่างนี้เสมอ